خانم «رقیه انور» دارای دکترای مطالعات رسانه و ارتباطات از کشور پاکستان که پژوهشگر و تحلیلگر اجتماعی-سیاسی نیز هست طی مقاله‌ای در «سی جی تی ان» به عادت قدیمی جاسوسی آمریکا از متحدان و دشمنانش پرداخته است.
جامعه اطلاعاتی ایالات متحده از دیرباز مشغول استراق سمع بوده به گونه‌ای که مثل یک اختاپوس طماع و شرور دست و پای خود را در داخل سازمان ملل گسترده است.
این تا آنجا پیش رفته که باید دانست محدودیتی برای عادت جاسوسی واشنگتن وجود ندارد. بر اساس گزارش‌های رسانه‌ای، سازمان ملل یک شکایت رسمی علیه آمریکا به دلیل جاسوسی از «آنتونیو گوترش» دبیرکل و دیگر مقامات این سازمان اقامه کرده است.
دبیرکل سازمان ملل تازه‌ترین مقام برجسته بین‌المللی یا متحد ایالات متحده محسوب می‌شود که طبق افشاگری‌های اخیر جزو اهداف جاسوسی آمریکا بوده است.
گزارش‌های اخیر نشان می‌دهد دولت آمریکا از تماس‌های دبیرکل سازمان ملل و دیگر مقامات جاسوسی کرده است. گزارش‌های مربوط به گوترش و سازمان ملل که به آن پرداخته می‌شود بخشی از جمع آوری اطلاعات فوق سری از سوی آمریکاست که هفته‌هاست در شبکه‌های اجتماعی منتشر یا افشا شده است. این اسناد درز یافته شامل اطلاعاتی حساس درباره بحران اوکراین و همچنین داده‌هایی در خصوص متحدان آمریکاست.
بر اساس جزییات برخی از این اسناد محرمانه، ایالات متحده این گمان را داشته که گوترش در تلاش برای در لحاظ کردن نگرانی‌های روسیه بوده است. به دنبال شروع بحران اوکراین، مقامات آمریکایی به شکل محرمانه این نگرانی خود را که احتمالا گوترش با تدابیر مشخص ضدروسی واشنگتن و متحدانش مخالفت کند را ابراز کرده بودند.
واشنگتن پیش از این یک عملیات جاسوسی مخفیانه علیه مقامات ارشد سازمان ملل از جمله «بان کی-مون» دبیرکل سابق و نمایندگان اعضای دائم شورای امنیت از کشورهای چین، روسیه، فرانسه و انگلیس انجام داده بود. در این عملیات ضدسازمان ملل تمام نهادهای اطلاعاتی مهم آمریکا دست به کار شده بودند.
واشنگتن سال‌های سال است که جاسوسی از دیگران را با ادعای نگرانی درباره امنیت ملی خود افزایش داده است. جاسوسی تا زمانی که در خدمت منافع ارتش و جامعه اطلاعاتی ایالات متحده باشد برای دولت آمریکا قابل قبول است. جامعه جهانی از سال‌های سال قبل سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده را به عنوان یک بیماری اپیدمی نگریسته است. آنها از جاسوسی برای تلافی علیه رقبا و مخالفان ادعایی خود استفاده می‌کنند به گونه‌ای که در خدمت هژمونی آمریکاست.
به علاوه آنها از داده‌های به دست آمده در جاسوسی‌های خود برای باج‌گیری سیاسی از دیگر کشورها سوء استفاده می‌کنند. آنها بدون هیچگونه قیود اخلاقی مانند یک دیکتاتوری رفتار می‌کنند.
اگر یک کشور به دنبال امنیت مشترک، فراگیر، مبتنی بر همکاری و پایدار باشد جاسوسی لزومی ندارد و فقط یک کشور وحشتناک مانند ایالات متحده اقدام به سرقت اطلاعات می‌کند.
در عین حال، بقیه کشورهای جهان نباید به آمریکا اجازه دهند بدون هیچگونه محدودیتی به جاسوسی از همه ادامه دهد. در عوض باید با یک صدای واحد خواستار توقف سلطه‌گری واشنگتن شوند.
با این وجود، هژمونی ایالات متحده در کانون این موضوع وجود دارد و تنها زمانی جهان از شر جاسوسی آمریکا خلاص خواهد شد که سیستم هژمونیک این کشور به کلی دچار فروپاشی شود.
واشنگتن آنقدر به هژمونی عادت کرده که تغییر طرز فکر و رفتار آن تقریبا غیرممکن است. برای محو کردن اختاپوس استراق سمع واشنگتن کارهای بیشتری برای به چالش کشیدن سلطه ایالات متحده باید انجام شود. واکنش کشورهای متحد در دفعه قبل سریع و محکم بود یعنی زمانی که داده‌های افشا شده از فعالیت‌های جاسوسی آمریکا در سراسر جهان پرده برداشت.
اسناد محرمانه وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) که جدیدا افشا شده بار دیگر نشان داد چگونه ایالات متحده جاسوسی می‌کند و حتی حاکمیت نزدیکترین دوستانش را نیز نقض می‌نماید. متحدان آن به حدی برای امنیتشان متکی به آمریکا هستند که نمی‌توانند کار زیادی درباره نظارت و جاسوسی واشنگتن انجام دهند؛ این در واقع همان توصیف ناخوشایند از رابطه نابرابر آنها با آمریکاست. به سخن دیگر، جاسوسی تا زمانی که امنیت آنها به ایالات متحده وابسته باشد، ادامه خواهد داشت.
رویکرد هژمونیک آمریکا در قبال امور بین‌الملل به شکلی روزافزون هدف انتقاد دیگر کشورها قرار گرفته است. این در حالی است که دیگر شرکای آمریکا سکوت پیشه کرده‌اند اما نارضایتی‌شان از این کشور در حال افزایش است.
ایالات متحده مدعی است که از سازمان ملل حمایت می‌کند اما به جاسوسی از این نهاد بین‌المللی متهم شده است؛ آمریکا همچنین مدعی است از آزادی و دموکراسی دفاع می‌کند اما از فناوری‌های جدید علیه آن استفاده می‌کند.
این اقدامات آمریکا مطابق با تعهدات مطرح در منشور سازمان ملل و «کنوانسیون مزایا و مصونیت‌های ملل متحد» نیست. بنا بر این ایالات متحده باید در قبال جامعه جهانی به ویژه سازمان ملل شفاف سازی کند و گام‌هایی ملموس برای عمل به وظایف و مسئولیت‌هایش بردارد.
